Deze dag staan we vroeg op om naar de Serengeti te gaan. Met wat geluk zouden we de rivier-oversteek van de gnoes zien. Onderweg naar de ingang van het park kwam de zon op en zette het landschap in een oranje gloed.
Eenmaal in het park reden we richting de rivier, onderweg olifanten en zebra’s passerend.
Dichter bij de rivier zagen we steeds meer gnoes. Ze leken niet echt een doel te hebben, dwaalden dan weer naar links, dan weer naar rechts en ondertussen steeds wat gras etend.
Ik had altijd gedacht dat de oversteek van de gnoe’s en zebra’s in een constante stroom van dieren ging, dat bleek echter niet het geval. De gnoes verzamelden zich in groepen die steeds verder leken aan te groeien. Maar dan ging een deel van de groep weer de ene kant op en het andere deel bleef staan of liep een andere kant op. Ook was er geen vaste plek waarop de oversteek gedaan werd maar waren er verschillende oversteekpunten. Het was dan ook nooit duidelijk wanneer een groep de oversteek ging wagen.
Om te voorkomen dat de dieren de oversteek niet deden omdat er te veel jeeps aan de rand van de oversteek plaats stonden moesten alle jeeps van de rangers een ruime honderd meter van de rivier gaan staan. Pas wanneer de dieren de oversteek begonnen mochten de jeeps naar de rivieroever rijden. En dat rijden ging er dan flink hard aan toe (over onverharde paden) omdat elke gids zijn klanten de beste plek toewensten natuurlijk. Wij hadden de pech om steeds klaar te staan bij die plek waar ze niet gingen oversteken. Wel zagen we net het staartje van de oversteek van een paar duizend gnoe’s.
Achteraf denk ik niet dat ik het erg vond de echte oversteek gemist te hebben. Diegenen die wel het geluk hadden het te zien vertelden ook dat ze enkele gnoes zagen verdrinken. Niet echt een beeld waar ik op zat te wachten. Dat er gnoes verdronken was iets waar de gieren dan weer baat bij hadden. Die hadden er een feestmaal aan.
Even verderop zaten gieren bij te komen van het vele eten. Boven op een rots zaten ze te dutten waarbij ze hun kop naar beneden lieten hangen.
De mist in de foto is geen mist maar rook van de graslanden die een stuk verderop in brand waren gestoken. Dit afbranden gebeurd om verse groei van gras te stimuleren.
In het gebied waren natuurlijk nog veel meer dieren te bewonderen zoals bijvoorbeeld deze vorkstaartscharrelaar.
Ook de parelhoenders liepen rond, driftig zand weggooiend bij het zoeken naar voedsel. Wat hebben ze toch bijzondere koppen deze vogels.
De jongen deden de ouders keurig na. Nu ze zo groot zijn worden ze natuurlijk niet meer gevoerd.
Het leek er wel op dat ze dit zelf zoeken naar voedsel deden onder ouderlijk toezicht. Of de parelhoender stond gewoon op de uitkijk voor gevaar of een rivaal.
Niet alleen de vogels waren kleurrijk. Ook de hagedissen mochten er wezen zoals deze agama die heerlijk in het zonnetje op een rots zat.
Even verderop troffen we ook het vrouwtje aan. Zij zat ook op een rots die blijkbaar erg heet was, zo af en toe werd het haar te heet onder de voeten en tilde ze er eentje op om af te laten koelen.
Het was weer een mooie dag ook al hadden we niet echt de oversteek gezien zoals de bedoeling was. Onderweg naar onze overnachtingsplek stak er een serval over. De schemering was al ingevallen dus de iso moest flink omhoog. Maar liefst een iso-waarde van 51.200 was nodig om de serval nog herkenbaar op de foto te krijgen. Gelukkig kan met software heel wat van de ruis weggehaald worden.
Geef een reactie