Na de ontmoeting met de leeuwen onderweg naar de Serengeti, kon onze dag al niet meer stuk. Alles wat we daar nog zagen waren extra cadeautjes. Deze eerste cadeautjes waren vooral vogels. Grote zoals deze gier, maar ook kleine zoals deze grijskopijsvogel.
En al is hij in eerdere blogjes verschenen, ik laat hem toch even zien, de vorkstaartscharrelaar. Zijn uiterlijk is veel mooier dan zijn naam doet vermoeden vind ik.
Op stukken grond waarvan alle vegetatie was verbrand kwamen we zelfs vogels tegen. Of misschien moet ik zeggen juist en waren ze afgekomen op geroosterde insecten. Deze geelkeelzandhoen stak door zijn kleur mooi af tegen de achtergrond. Zou het gele gras er nog staan dan hadden we hem niet gezien denk ik.
Ook de senegaltrap was goed te zien tegen de zwart geblakerde grond.
En dan ineens bewonderen we deze Rüppells Witkruinklauwier. Niet tegen het zwart van de grond maar tegen het wit van de lucht.
Nou vooruit, dan gooi ik de maskertoerako er ook maar even in.
Verder toerend over de schijnbaar eindeloze vlaktes van de Serengeti meen ik ineens iets te zien in een boom ver weg. Terwijl de jeep voort dendert probeer ik een foto te maken van de boom om te zien of ik het goed gezien had. Snel de onscherpe foto bekijkend op mijn camera (achter in een rijdende jeep zitten is toch lastig fotograferen) gilde ik dat de jeep moest stoppen. Ik had het toch goed gezien! Een luipaard in een boom!
Nu hadden we de volgende uitdaging: hoe komen we dicht genoeg bij om wat goede foto’s te kunnen maken. In de Serengeti is het verboden om off-road te rijden, en een kaart van al die zandwegen waar we wel op mochten rijden was er ook niet. Na wat heen en weer rijden lukte het ons toch nog om dichterbij te komen. Wat een prachtbeesten zijn het toch.
Uiteindelijk ging het luipaard aan de wandel, op zijn dooie gemakje nadat hij (of was het een zij) nog even over het landschap had uitgekeken.
Ik heb vaker safari’s gedaan maar zelden een luipaard gezien. Dat er een paar honderd meter dan nog eentje in de boom zat was toch wel heel bijzonder. Dit andere exemplaar sliep en bleef slapen toen wij heel stiekem iets deden wat niet echt mocht om deze foto’s te kunnen maken. Binnen vijf secondes waren we weer weg.
In de buurt van de luipaarden zagen we ook nog deze secretarisvogels. Grote, statige vogels die hun naam eer aan doen. Pas toen ik deze foto ging bewerken zag ik pas hoe vreemd de ene vogel leek te zitten. Maar wat zijn knieën lijkt, zullen vast wel geen knieën zijn.
Ach ja, en dan zagen we ook nog mangoesten. Vlugge beestjes die bezig waren met het inspecteren van een termietenheuvel. Alleen deze kreeg ik een beetje naar tevredenheid in beeld.
Later zagen we ook nog giraffes. Deze giraffe had zijn nek vol met roodsnavelossenpikkers. Vogels die de teken en mijten van de huid af pikken en opeten. Nuttige beestjes dus voor de giraffe, al las ik dat ze af en toe ook wel wat bloed drinken van hun gastheren.
En als een giraf dan toch zo mooi poseert maken we er ook maar even een high key portret van.
En weer reden we verder om niet veel later te stoppen om deze buffel te bewonderen. Het zijn grote, imposante dieren met grote hoorns die volgens mij aardig wat moeten wegen.
Langs de weg deed een serval een poging om een dikdik te vangen, een hele kleine antilope. De dikdik wist te ontkomen en de serval stond net even te bekomen van de inspanning toen ik deze foto kon maken.
De Serengeti staat niet alleen bekend om zijn eindeloze vlaktes en de migrerende dieren maar ook om de kopjes. Rotsformaties die in eens oprijzen in het vlakke land.
Het was een lange dag maar een dag waarin we heel veel hebben gezien. Van leeuwen vlak bij onze overnachtingsplaats tot veel vogels en zelfs twee luipaarden. Het was weer genieten!
Geef een reactie