Ngorongoro krater

Deze dag gingen we afdalen in de Ngorongorokrater. Het is een enorme ingestorte vulkaankegel met een doorsnede van 17km. De wanden zijn ongeveer 600 meter hoog en omsluiten de 260 vierkante kilometer kraterbodem. We waren al vroeg bij de rand van de krater om zo lang mogelijk van deze dag te genieten. In het vroege licht dook ineens deze giraffe naast de jeep op.

Vlak voordat we in de krater zouden afdalen konden we even uitstappen. Zo kregen we mooi de kans nog wat meer foto’s te maken in het vroege ochtendlicht.

Langs de kant van de weg stonden ook deze zaadbollen. Ook weer een dankbaar onderwerp om te fotograferen.

Het was voor mij de tweede keer dat ik deze krater bezocht. De vorige keer was begin maart 2020, vlak voor corona. Het blijft een fascinerende plek om te bezoeken. Met de afdaling van 600 meter heb je het gevoel in een soort van geheime nieuwe wereld af te dalen.

Eenmaal beneden zie je rechts van je de hoge kraterwand en links de grote vlakte waar de dieren rondstruinen.

We waren nog niet lang onderweg toen we dit groepje zebra’s op het pad tegen kwamen. We hebben een tijdje staan wachten tot ze door zouden lopen. Nou ja, wachten, we hebben ons natuurlijk heerlijk uitgeleefd op het fotograferen van deze prachtige dieren.

Als je ze zo van dichtbij in alle rust kunt bekijken ga je pas echt zien hoe bijzonder de patronen op de huid van zebra’s eigenlijk is. Geen enkele is het zelfde.

Toen ze eenmaal wat naast het pad gingen staan konden we doorrijden. En met de nog wat laag staande zon zorgde het strijklicht er voor dat de haren rondom de mond goed te zien waren.

Nu de weg weer vrij was konden we weer doorrijden. Niet voor heel lang want een stel struisvogels in het veld deed ons alweer stoppen voor het maken van wat foto’s. Dit mannetje had de zon in de rug waardoor de haren langs zijn nek mooi oplichtten. Wat ik pas achteraf op de foto zag was het wolkje muggen naast hem.

Niet veel later zagen we de koritrap, die dook ineens op uit het hoge gras. Het blijft een bijzondere vogel om te zien. Door zijn iets opgeheven hoofd lijkt hij altijd wat arrogant te kijken.

Er komen ook bavianen voor in de Ngorongorokrater. We kwamen een groep tegen die in het gras bij een klein riviertje aan het foerageren waren. Sommigen van hen droegen een jong bij zich.

Dat het gras bij de buren altijd groener lijkt gold voor deze bavianen ook. Niet tevreden over het gras waar ze op dat moment waren sprongen ze over het water naar het gedeelte dat veel groener leek.

En toen hadden we een gelukje. Er stonden wat jeeps stil om te kijken naar een paartje leeuwen in het gras. Wij sloten achter in de rij aan toen net op dat moment de leeuwen besloten een eindje verder hun ding te gaan doen. En laat dat eindje verder nou net pal voor onze jeep zijn.

Van de vorige keren dat we dit hadden gezien wist ik dat na de daad het mannetje met een luide brul zou weglopen. De vorige keer had ik net mijn camera laten zakken maar met wat ik toen geleerd had zat ik nu klaar voor de brul. En ja hoor! Deze brulde ook!

Na een korte plaspauze in een brandschoon nieuw toilet gebouw gingen we naar de kraanvogels die we onderweg naar het toilet hadden gezien. Wat een prachtige vogels zijn deze grijze kroonkraanvogels toch.

Mooi van lelijkheid is dan weer de afrikaanse maraboe. Alhoewel deze erg zijn best leek te doen om toch zo lief mogelijk in de lens te kijken.

Deze maraboe was erg tam. Net als de musjes op menig terras in Nederland hing deze maraboe rond bij de picknickplaats in de hoop wat te eten toegeworpen te krijgen.

De vorige keer dat ik hier was vlogen hier veel rode wouwen rond. Dit keer maar eentje, in juli zijn er dus duidelijk minder dan in maart.

Het was weer een geweldige dag in een heel bijzondere krater in Tanzania.