Dansende bomen

Afgelopen donderdag had ik een vrije dag. Het beloofde die dag mooi weer te worden, een mooie gelegenheid om naar het Speulderbos te gaan, oftewel, het bos van de dansende bomen. Dit keer een wandelroute uitgezocht die ‘de Duintjes‘ heet, het startpunt lag in de buurt van Garderen. Naarmate ik dichterbij de plaats van bestemming kwam hoe meer nevel er te zien was. Dat beloofde veel goeds, een lichte mist en dan ook nog in het bos kunnen wandelen. Zeker in de herfst de droom van een natuurfotograaf.

En wat was het genieten daar in het bos. De bomen leken inderdaad te dansen door alle bochten die ze maakten. Ik had altijd begrepen dat er in dit bos alleen kromme bomen stonden omdat de rechte bomen gekapt waren. Maar ook de jonge bomen leken te dansen. Of zouden de rechte jonge bomen ook gekapt worden om het dansende bos te behouden?

Het was rustig in het bos, zo af en toe een honden-uitlater en maar 1x een fotograaf die ook het geluk had deze dag hier heen te kunnen komen.

Langs de route die ik nam waren ook veel bomen waarvan de wortels deels bloot lagen. Altijd weer prachtig om de wirwar van wortels te zien.

Dit jaar verkleurden de bladeren later dan andere jaren (naar mijn idee). Nu, half november, was het groen van het beukenblad verdwenen en waren de meeste bladeren nog geel, het zal niet lang meer duren voor ze afvallen of naar bruin verkleuren.

Jammer genoeg wou deze ochtend het zonnetje niet doorbreken. Geen zonneharpen dus maar gewoon prachtig zacht licht en nevel.

Voor deze wandeling had ik mijn laarzen aangetrokken. Door de vele regen van de laatste tijd zouden de bospaden wel eens goed nat kunnen zijn. Dat bleek inderdaad het geval, op sommige plekken stonden grote plassen op de paden. Maar dat geeft natuurlijk wel weer de mogelijkheid om met de reflectie te spelen.

De route leidde mij ook langs een stuk dennenbos. Normaal gesproken niet echt mijn favoriet vanwege het eentonige van de rechte stammen en het duister door de takken. Maar mijn oog viel op dit restant van een oude beuk met zwammen er op. Net aan de rand van het dennenbos ving het wat licht op waardoor hij opviel.

En pas toen ik tussen al die rechte stammen stond en deze stronk had gefotografeerd, zag ik hoe mooi de bomen om mij heen eigenlijk waren. Als ware woudreuzen toornden ze boven mij uit.

Wat heb ik genoten van deze wandeling. Volgens het bordje bij het startpunt zou de wandeling 6,8 km zijn, maar doordat ik steeds heen en weer liep om foto’s te maken is de wandeling uiteindelijk 10,2 km geworden.